„Gorzki to chleb jest polskość”
C. K. Norwid
Polska stała się strzępem państwa wciśniętym między mocarstwa rozbiorowe tuż po I rozbiorze, który miał miejsce w 1772 r. Od tej pory – to kraj niewoli, aż do 11 listopada 1918 r. Po I rozbiorze przyszedł II a potem III w 1795 r., gdzie Rosja, Prusy i Austria podzieliły ziemie Rzeczypospolitej między siebie.
„ Gdy naród traci głos / przemawiają barykady”. I tak też zaczęło dziać się w kraju nad Wisłą. Pierwszy zryw niepodległościowy miał miejsce w 1794 r., czyli powstanie kościuszkowskie. Kolejna próba przywrócenia Polski na mapę Europy to powstanie Legionów Polskich we Włoszech przy poparciu Francji. W 1830 r. wybuchło powstanie listopadowe. Polacy po raz kolejny podnieśli sztandar walki o niepodległość, ale bezskutecznie. Kolejny zryw o niepodległość, wolność i polskość to wybuch powstania styczniowego w 1863 r. wymierzone głównie przeciw Rosji. Niestety zrywy, powstania, walki czy jakikolwiek ruch oporu, nie przynosiły wolności i upragnionej niepodległości.
Ale … w 1892 r. na zjeździe w Paryżu Polskiej Partii Socjalistycznej na czoło wysunął się Józef Piłsudski , który był żołnierzem, politykiem, mężem stanu i przywódcą PPS w kraju. Bohater ten, wyznawał zasadę, że naród może rozwijać się prawidłowo jedynie w własnym państwie. Dlatego, celem Józefa Piłsudskiego i jego partii ,stała się walka o niepodległą. Dzięki odpowiedniej dyplomacji, polityce i walce na barykadach – 11 listopada 1918 r. Polska odzyskała niepodległość po 123. latach życia w niewoli i poniewierce. Data ta jest jednocześnie końcem I wojny światowej, jak również początkiem tworzenia się polskiej państwowości.
Dziś możemy powtórzyć za Seneką Młodszym: „ Ojczyznę kocha się nie dlatego, że wielka, ale dlatego, że własna”.