Wydarzeniach z Fatimy:

Był dzień 13 maja 1917r., niedziela po uroczystości Wniebowstąpienia; troje portugalskich dzieci: Łucja wraz z kuzynami Franciszkiem i Hiacyntą udali się wraz z rodzicami na Mszę Św.

Około godziny 10:00 spędzili swoje stadka owiec i postanowili popędzić je na górskie soczyste pastwiska. Gdy słońce było już wysoko na niebie dzieci wiedziały, że jest ok. godziny 12:00, o tej porze zawsze odmawiały różaniec, po czym spożywały posiłek i oddawały się zabawie. Tego dnia Franciszek postanowił wybudować dom z kamieni.

Gdy zabrali się do pracy, nagle oślepił ich blask. Z przerażeniem spojrzeli w niebo. Przestraszeni, że nadchodzi burza rzucili się do ucieczki. Kiedy byli w połowie zbocza góry oślepił ich kolejny błysk, jeszcze silniejszy niż poprzednie. Gdy znaleźli się już u podnóża góry musieli się zatrzymać oniemiali i zdumieni. Przed nimi w odległości dwóch kroków, nad małym zielonym dębem stała młodziutka piękna Pani, jaśniejąca bardziej niż słońce. To była Maryja. Dodała otuchy przestraszonym dzieciom słowami: „Nie lękajcie się. Nie zrobię wam nic złego.” Następnie spytała się małym pasterzom, czy zechcą ofiarować Bogu swoje cierpienia za grzechy, które obrażają Pana Boga. Dzieci oczywiście chętnie zgodziły się. Po chwili Maryja dodała: „Odmawiajcie różaniec codziennie, by uzyskać pokój na świecie.” Po tych słowach piękna Pani uniosła się ku wschodowi i zniknęła.